Sanne over de drempel van taboe

Sanne (19) was als kind altijd al een beetje op onderzoek uit naar seksuele dingen. Ze was bijvoorbeeld gefascineerd van doktertje spelen. Toen Sanne een jaar of 14 was, kreeg ze een kamer op zolder, en even later mocht ze ook haar eigen laptop kopen. Dat gaf meer vrijheid, en toen ging ze al snel experimenteren en grenzen opzoeken. 

Verkeerde keuze
"Eerst alleen zelfbevrediging, en al vrij snel ging ik plaatjes en pornofilmpjes opzoeken. Eerst voelde het vrij onschuldig, ik dacht er niet bewust over na. Al had ik ergens wel door dat het fout was, omdat ik niet wilde dat iemand me zou betrappen. Ik ging ermee door, want niemand zei tegen me dat het echt verkeerd is, dat moment had ik nog niet gehad. Een paar jaar later kreeg ik meer te weten over zelfbevrediging en porno en over God en de Bijbel en hoe ze daar over denken. Toen besloot ik dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Ik werd ouder en begon echt te beseffen dat het verkeerd is. Het hield me veel bezig.

Het meisje van de zelfbevrediging en porno
Eerst durfde ik het niet te vertellen, ook al wist ik dat meer meiden er mee zaten. Ik was heel bang dat ze me anders zouden gaan zien, als het meisje van de zelfbevrediging en porno. Dat ze niet meer echt zouden zien wat ik allemaal zeg en doe, maar dat ze dat vooral dachten. Ik ben er achter gekomen dat dat niet zo is.
Ik ging naar een scholierenweekend en tijdens een getuigenisdienst vertelde iemand dat ze aan zelfbevrediging deed. Toen dacht ik, ik móet het aan iemand vertellen. Ik gaf me over aan God en zei: “Stuur maar iemand op me af”. Iemand uit mijn kerk kwam naar me toe en vroeg hoe het met me ging en of ik was geraakt. “Ik vond het een mooie preek”, zei ik. Maar ik dacht: “Nu móet ik het wel vertellen”. “Wat zij deed, dat doe ik ook”, vertelde ik. Ik hoefde haar niet te vertellen over wie ik het had. Een week later hebben we er weer over gepraat. Toen hebben we het weer losgelaten, in de hoop dat ik er mee zou stoppen. Eerst lukte dat, maar daarna ging ik weer verder experimenteren. Toen dacht ik: “Wat kan het me ook allemaal schelen”. Ik zocht de grenzen op, ging steeds verder. Ik zocht steeds iets heftigere filmpjes op. Ik wilde steeds meer, want mijn lichaam en geest raakten gewend aan wat ik zag. 

Geen masker
Pas een jaar of vier later heb ik met veel moeite en energie weer de stap gezet om het aan iemand te vertellen. Ik ben blij dat ik die stap heb gezet, het viel beter uit dan ik had verwacht. Toen ik met mijn vriendinnen op school een presentatie over seksualiteit en de Bijbel aan het voorbereiden was, wilde ik geen masker opzetten. Daarom heb ik verteld wat bij mij afspeelt. Dat was positief en daardoor hebben we een mooie presentatie neergezet. Daarna heb ik het ook mijn andere vriendinnen verteld, en dat zorgde voor openheid. Twee vriendinnen vertelden dat ze het zelf ook deden, en één van hen had er nooit eerder over gepraat. Eén van hen deed het om liefde te zoeken na slechte thuiservaringen. De andere deed het eerst met haar vriend, maar die relatie werd verbroken. Ik beleef het anders, maar we deden alle drie aan zelfbevrediging. Hoewel ik het lastig vind dat één van hen het totaal niet erg vindt, ben ik blij dat ze het weten en dat ze me steunen.

Straf
Ik neem me vaak voor om één filmpje te kijken en daarna te stoppen, maar uiteindelijk klik ik dan toch weer door en leidt het tot zelfbevrediging en klaarkomen. Dan heb ik weer gefaald voor mijn gevoel. Nu heb ik een kalender waarop ik met een rode stip bijhoud wanneer ik porno kijk en mezelf heb bevredigd. Dat zorgde ervoor dat het een maand wat beter ging, maar nu doe ik het weer vaker, meerdere keren per maand. Ook heb ik geprobeerd de controle te houden door maximaal één keer per week mezelf te bevredigen, en als dat niet lukte voor straf de week daarna helemaal niet. Toch gebeurde het meerdere keren dat ik twee keer op een dag porno keek.  

Geluksmoment
Als ik ’s ochtends wakker word, vooral als ik alleen thuis ben, denk ik al snel “Ik moet het maar doen”. Ook ´s avonds als ik alleen thuis ben en ik me verveel. Ik heb genoeg andere dingen te doen, maar porno lijkt het meest voor de hand te liggen. Ook als ik een rotweek achter de rug heb, als de irritaties zijn opgestapeld, niets lijkt te lukken en ik weinig liefde heb gevoeld, dan wil ik gewoon even dat geluksmomentje voelen. Even dat fijne, liefdevolle gevoel na alle nare dingen. Even niet de confrontatie met dat ik niet weet hoe ik het aan moet pakken. Dan ga ik de liefde zelf maar opzoeken door porno te kijken en zelfbevrediging.
Als ik dan klaarkom voel ik wel dat geluksmoment, maar dan denk ik achteraf dat ik fout ben en voel ik me weer rot, want wat voor liefde heb ik nu gezien? Porno is alleen maar lust. In mijn hoofd houd het me bijna elke dag bezig, want ik wil het niet omdat het echt heel slecht is.
Ik moet toegeven dat ik niet elke keer een schuldgevoel krijg als ik het doe. De laatste keren dat ik het deed dacht ik “Het kan me niet schelen en alles kan me gestolen worden. Ik heb het al zo vaak gedaan, het boeit me echt niet”. Daarna vraag ik me af waar het heen gaat, en denk ik dat ik echt hulp nodig heb. En dan weer het schuldgevoel, het besef dat het echt fout is. Zo wisselt het elke keer.

Grote straf (?!)
Ik vind het nog lastig te accepteren dat God voor mij is gestorven en dat hij voor mijn zonden is gestorven. Ik kan niet begrijpen dat porno een zonde is die Hij iedere keer weer vergeeft. Dat hij het elke keer weer accepteert als ik mijn zonden belijd. Veel mensen hebben op me ingepraat dat het zo is, maar het blijft lastig voor mij. Toen ik vorig jaar op stage wilde gaan naar het buitenland, maar geen toestemming kreeg vanuit school, voelde dat als een grote straf van God vanwege de porno en zelfbevrediging.

Thuis
Ik heb weinig bewuste herinneringen wat betreft de seksuele voorlichting van mijn ouders of de reformatorische scholen waar ik op zat. Thuis praten we niet vaak over seks, al denk ik dat mijn ouders er wel open over zouden kunnen praten. Alleen vriendinnen en een paar hulpverleners weten dat ik worstel met zelfbevrediging en porno. Soms wil ik het thuis bijna vertellen, maar dan denk ik: “Als ik het zou zeggen, krijgen we weer zo’n raar moment”. Ik durf het niet en ik ben bang dat mijn ouders zich schuldig zullen voelen omdat ze het niet hebben gezien en dat ze me niet eerder hebben kunnen helpen. Toch denk ik dat ze blij zouden zijn als ik het zou uitspreken, en me niet zouden afkeuren."

Weerstand
Ik voel weerstand tegen het zetten van de stap naar de hulpverlening. Ik heb geen zin om me bloot te geven, mijn karakter te tonen. En als ik eerlijk ben voel ik me vooral bang. Ergens wil ik wel geholpen worden, maar ik wil altijd alles zelf oplossen. Ik vind het eng om de regie over te geven. Daar moet je je te kwetsbaar voor opstellen. Ik had altijd het beeld dat je een stempel krijgt van 'ver weg gezonken' als je naar de hulpverlening gaat. Ik vind het heel moeilijk om me zo'n persoon te voelen, te erkennen dat ik gefaald heb. 

Meer vrede
Tegelijkertijd voel ik dat ik niet de controle heb zoals ik zou willen. Ik heb ervoor gekozen de stap te gaan zetten. Met porno wil ik graag stoppen. Met zelfbevrediging wil ik graag rust ervaren over hoe ik het doe en dat het mijn relatie met God niet in de weg staat. Ik vind het heel moeilijk om andere mensen last te bezorgen door hulp te vragen. Toen ik dat aan iemand vertelde, maakte ze de vergelijking met een stukje taart. Die denkt toch ook niet: "Help, straks lig ik zwaar op de maag." Mijn verlangen is dat ik meer vrede krijg met wat ik doe. Ik weet dat ik daarvoor bereid moet zijn me open te stellen voor anderen van wie ik kan leren.